Namiestniczka, księga II

Trylogię Suremu postanowiłem przeczytać od razu, bez robienia sobie przerw na inne książki. To się rzadko ostatnio zdarza, ponieważ lubię sobie dozować przyjemności z czytania. Po pierwszym tomie miałem dość spore oczekiwania wobec kontynuacji Namiestniczki - jak potoczy się historia, co się stanie z ulubionymi bohaterami oraz co z tymi przepowiedniami. Jednakże troszkę się zawiodłem, ale wszystko po kolei. 

Akcja drugiego tomu Namiestniczki o podtytule Dzieci Pogranicza rozpoczyna się 20 lat po akcji z poprzedniego tomu. W tym czasie zmieniła się Namiestniczka; twardą i nieugiętą Enrissę zastąpiła Salome - córka Lanlossa Eire i Erny. Nowa władczyni prawie zupełnie nie posiada talentów do sprawowania władzy i we wszystkim polega na Wysokiej Radzie oraz podpisuje wszystko co jej każą. Jest troszkę marionetką w rękach Rady, a zamiast uczyć się sprawować władzę, woli pielęgnować rośliny w pałacowym ogrodzie lub spędzać czas z Opiekunem Laerem. Przez cały czas silnie wierzy, że król przyjdzie do niej jak jej obiecał i przepowiednia o jego powrocie się wypełni. Za sprawą Salome i jej braku doświadczenia elfy dostają w końcu pełnie władz w ściganiu kłusowników, którzy wycinają ich święty las. To przyczyni się do jednej z prowincji do krwawych pogromach na nieśmiertelnych.

Pierwszym co mnie dość mocno rozczarowało i troszkę zniechęciło od początku książki jest wspomniane rozpoczęcie akcji, aż 20 lat później. Czytelnik jest od razu rzucony na głęboką wodę od pierwszego rozdziału, bez żadnego prologu przybliżającego historię ostatnich dwóch dekad. Na dodatek później dość skąpo jest ten okres omawiany, przy okazji innych opowieści. Również bardzo wielu bohaterów, których znaliśmy z poprzedniemu tomu, tak naprawdę musimy poznać na nowo - w większości przypadków dorośli, czy dość znacząco się zmienili. Dochodzą do tego oczywiście nowe postacie. Dlatego nieodparcie miałem wrażenie, że równie dobrze Dzieci Pogranicza mogłyby być 1 tomem i fabuła by na tym wiele nie ucierpiała... 

Bardzo podobał mi się w pierwszym tomie motyw silnej kobiety na tronie, z autorytetem jakim żaden mężczyzna by nie pogardził. To właśnie on przesądził, że w dużej mierze Namiestniczkę czytało mi się tak dobrze. W drugim tomie zdecydowanie mi tego zabrakło - mamy prawie że marionetkę na tronie od dzieciństwa przekonaną, że będzie Namiestniczką i Król powróci. Dla Salome nic więcej nie jest ważne - to rodzi różne konflikty i niezadowolenie. Ze smutkiem czyta się rozdziały, gdzie bohaterką jest Salome, pamiętając ją jaka była w młodości pełna energii i ciekawości - aż dziwne, że wyrosła na taką osobę. 

Namiestniczka, księga II nie jest złą kontynuacją, lecz również nie zachwyca. Wiele wątków, które można by rozwinąć i ciekawie wyeksponować, niestety zostały odsunięte na bok. Rozgrywki polityczne są znów dobrze wykreowane, natomiast sprawy związane z przepowiedniami już niekoniecznie - jakby autorka nie do końca miała pomysł jak to chce przedstawić. Zakończenie książki daje jednak nadzieję, że trzeci tom będzie ciekawszy i wkrótce się o tym przekonam.

Moja ocena 6/10

Tytuł: Namiestniczka, księga II, Dzieci Gniewu

Cykl: Trylogia Suremu

Tom cyklu: 2

Autor: Wiera Szkolnikowa

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 24.05.2011

Liczba stron: 560

ISBN:9788376487120